دسته بندی : تاریخ و ادبیات
فرمت فایل : Doc ( قابلیت ویرایش و حاضر چاپ ) Word
قسمتی از محتوی متن ...
تعداد صفحات : 14 صفحه
مغلوب علم خویش.
چه درد بوده است در جانهای ایشان که چنین کارها و از این شیوه کلام ها از دل ایشان به بیابان-دشت و دمن آمده است.
.
.
تذکره الاولیاء عطار مقدمه.
بزرگان گستره معرفت، به واسطه طنین وجودی که در تاریخ زمانه خویش و بعد از آن دارند همواره در معرض قضاوت پیمان دارند ، آنان را هرکسی به اندازه وسع روزن خویش می نگرد، و شگفتا که گاه در هنگامه این قضاوت ها ، خفاشان نیز جرأت می یابند و در مسند داوری خورشید می نشینند و با توصیفات خود، توان دید و بینش خویش را آشکارکردن می دارند و آنچه می بینند و می کنند چیزی جز قدر بینایی خویش نیست.
مادح خورشید مداح خود است که دو چشمم روشن و نامرمد است طیف داوری کنندگان بررسی تاریخ ماضی و امروزین پرتو می دهد که پیرامون اندیشه ها و احوال بزرگان سه تقسیم کسان داوری کرده و می کنند: الف) عوامان و مردم عادی کوچه و بازار که به نوعی اندیشه های بزرگان با زندگی آنها پیوند می خورد و نوعی چالش درونی را برای آنها بوجود می آورد و آنها را دچار سؤال می کند.
ب) صاحبان نیرو و سیاست ورزانی که رای ها و عملکرد بزرگان حوزه معرفت با ایدئولوژی مورد تأکید آنها رابطه پیدا می کند، خواه نسبتی تأکید کننده یا تضعیف کننده.
ج) صاحبان رای ها و اندیشه ورزانی که با آن بزرگان معاصرند یا سالها بعد از طریق یادگارها و اقوال، نسبت به آنها آگاهی پیدا می کنند و اعلام موضع می نمایند.
معیارهایی برای فهم دقیق قضاوت های بزرگان بزرگان گستره علم و عرفان را از سه منظر می توان مورد قضاوت پیمان داد: الف) تاریخچه زندگی پر فراز و نشیب آنها ب) بررسی نشانه ها به جا مانده از آنان و گزارش های دیگران از اندیشه ها افکار و احوال آنها ج) حدیث نفس ها، گلایه ها، و گفتگوهای تنهایی آنها با خویش پیداست هر یک از این منظرها، ما را با ابعادی از شخصیت بزرگان آشنا می کند و قلمروهای ناشناخته روحی و ابعاد حقیقی تری از حیات آنها را آشکار می سازد.
گاه در متون بزرگان داوری هایی نسبت به همدیگر دیده می شود که از دو دیدگاه پذیرش آنها مشکل می نماید: 1) هم را ستایی گونه نگاه آن بزرگان به عالم گاه مشاهده می شود بزرگی چیزهایی را نفی کرده است که خویش او هم کم و بیش دارای همان افکار و نظرات بوده است ، لذا این تردید را پیش می آورد که آیا این بزرگان با توجه به محدودیتهای جهان ماضی با تمام احوال و نشانه ها همدیگر آشنا بوده اند که اینگونه قضاوت کرده اند؟
مبادا که این رای ها مربوط به مقطعی از عمر آن بزرگان باشد و کلام های نهایی آنها نباشد؟