دسته بندی : تاریخ و ادبیات
فرمت فایل : Doc ( قابلیت ویرایش و آماده چاپ ) Word
قسمتی از محتوی متن ...
تعداد صفحات : 12 صفحه
تاریخ زبان فارسی.
زبان ایرانی.
دانشمندان زبان شناس قصد دارند که زبان های معاصر دنیا بر سه دسته است : آغاز - بخش یک هجایی (یک سیلابی) و این سوگند زبانها را زبانهای ریشگی نامند، زیرا لغات این زبانها فقط یک ریشه است که به اول یا پسین آن هجاهایی نیفزودهاند.
زبان چینی، آنامی و سیامی را از این تقسیم میدانند، در زبانهای ریشگی شمارهی لغتها اندک است، چنانکه گویند چینیان برای ذکر اندیشه خود ناگریزند لغات را بعد و قبل کنند یا مراد خویش را با تغییر لحن و آهنگ واژه بفهمانند.
دوم - بخش زبانهای ملتصق این زبانها یک هجایی نیست چه در لغات این زبان به اثناء اشتقاق هجاهایی بر ریشهی اصلی افزوده میشود ولی ریشهی اصلی از افزودن هجاها هیچگاه تغییر نمی‌کند و دست نمی‌خورد و هرچه بر او افزایند به پسین او پیوست میشود.
مردمی که زبانشان را ملتصق خوانند اینانند : 1- مردم اورال و آلتایی که شاخهای از نژاد زردپوست میباشند همانند مغولان و تاتاران و ترکان و مردم دونغوز و فین و ساموئید و اغلب ساکنان سیبریا و دشت قبچاق 2- مردم ژاپن و اهالی کره 3- دراوید و باسک از ملت هند 4- بومیان آمریکا 5- مردم نوبی (جنوب مصر در آفریقا) مردم هُوتْ تِنْ تُتْ ملت کافرْ و سیاه پوستان آفریقا 6- مردم استرالیا سوم - دسته زبانهای پیوندی، در این زبانها بر ریشه و مادهی لغات هجاهایی افزوده میشود اما نه تنها به پسین ریشه، بلکه به آخر و اول ریشه هم - سایر اینکه ریشهی لغت بر پرتو افزایش تغییر می‌کند، گویی که ریشه با آنچه بر وی افزوده شده است جوش خورده و پیوند مکشوف است - به خلاف زبان ملتصق که چون ریشه تغییر نمی‌کند هجاهایی که بر ریشه افزوده است مثل آن است که به ریشه چسبانده باشند نه با او ادامه باشد.
زبانهای پیوندی اینهاست : الف - زبانهای سامی مانند عبری، عربی و آرامی که بعد سُریانی نامیده شد، و در عهد قدیم زبانهای فنیقی و بابلی و آشوری و زبان ملت «قرطاجنه» که شعبه بودهاند از فنیقیان و زبان حیمری.
ب - زبانهای مردم هند و اروپایی به معنی اعم: آریاییان هند - آریاییان ایران - یونانیان - ایتالیاییان - مردا سِلْت (بومیان اروپایی غربی) ژرمنی (آلمان و آنگلوساکسون و ملت اسکاندیناوی) - لِتْ و لیتوانی و سلاو (که روس و سلاوهای شرقی اروپا و مردم بلغار و صرب و سایر سلاوهای بالکان باشند) علمای زبان شناسی برآنند که زبانهای تقسیم سوم از مراحل زبانهای تقسیم نخست و دوم در گذشته و پیشرفت کرده الی بدین درجه واصله است - یعنی این زبانها مستقلا در سیر تطور کمال یافته و به مرحلهای دریافتی است که اکنون مشاهده میکنیم و ما در این پاره به تفصیل گفتمان خواهیم کرد.
زبان پارسی فارسی زبانی است که امروز اغلب ملت ایران، افغانستان، تاجیکستان و قسمتی از هند، ترکستان، قفقاز و بین النهرین بدان زبان کلام میگویند، نامه مینویسند و سروده می‌سرایند.
تاریخ زبان ایران الی هفتصد سنه پیش از مسیح روشن و در دست است و متعلق به پیش نیز از روی آگاهیهای علمی سایر میدانیم که در سرزمین پهناور ایران - سرزمینی که از سوی خراسان (مشرق) به بی گمان تبت و ریگزار ترکستان چین و از جنوب شرقی به کشور پنجاب و از ظهر (جنوب) به سند و کنداب پارس و بحر عمان و از شمال به کشور سکاها و سارماتها (جنوبی روسیه امروز) تا دانوب و یونان و از مغرب به مملکت سوریه و دشت حجاز و یمن میپیوست مردم به زبانی که ریشه و ریشه-بن-بیخ زبان امروز ماست سخن می‌گفته‌اند.
زرتشت پیمبر ایرانی میگوید که ایرانیان از سرزمینی که «اَیْرانَ وَیجَ» اسم داشت و ویژهی ایرانیان بود، به سبب سرمای مشکل و پیدا آمدن ارواح اهریمنی مهاجرت کردند و به سرزمین ایران درآمدند.
دانشمندان سایر نیز دریافتهاند که طایفه ی «اَیْریا» از سرزمینی که مسقط الراس اصلی آنان بود برخاسته دسته جمعی به ایران، دسته جمعی به پنجاب و بعضی به اروپا شتافتهاند و در این کشورها به شغل کشاورزی و چوپانی پرداختهاند و زبان ملت ایران، هند و اروپا همه شاخههایی هستند که متعلق به بیخ صف و مفتوح هر شاخ شاخهی دیگر زده و هر شاخهبرگ و باری دیگرگون برآورده است.
اشتراک بگذارید: